தொடர் நாவல்: கலிங்கு (2015: 1-9) - தேவகாந்தன் -
2015 - 1
வீட்டின் முன்னால் நின்ற மாமரம் நிறைபூ கொண்டிருந்தது. நெடிய மாரியின் பின் காகம்கூட அதிலே வந்தமர்ந்து கத்தியது அவள் கண்டதில்லை. இப்போது வந்து அணில்கள் பாயத் துவங்கியிருக்கின்றன. என்ன வாழ்க்கையிது என அலுத்திருக்கிறபோது பிரபஞ்சத்தின் இயக்கம் இவ்வாறுதான் வாழ்க்கை என்கின்ற தத்துவத்தைப் புரிதலாக்குகிறது. சந்திரிகாவுக்கும் அவ்வாறான தெளி -வு அப்போது ஏற்பட்டிருந்தது. அடைந்த துன்பங்களாலும், துயரங்களாலும், இறுதியாக வந்து விழுந்த தனிமையாலும்தான், வந்த ஞானம் அது. தனிமை, புரிய முடிந்தவர்களுக்கு பெரும் ஞான வித்தாகிறதுதான்.
சென்ற ஆண்டு தை மாதத்தில் எப்போதும் அலைந்து திரிய விதிக்கப்பட்டவர்போலிருந்த அப்பா மரணமாகியிருந்தார். மூன்ற மாதங்களின் முன் அம்மாவும் காலமாகிப் போனாள். பிளாஸ்ரிக் கால் பொருத்தி சந்தோஷமாக இருந்தபோதும், அவளை திட்டித் தீர்த்துக்கொண்டிருந்த தாயின் மறைவுதான், அவளை ஒரு புள்ளியில்போல் நிறுத்தி வாழ்க்கையை விசாரப்பட வைத்தது.
விறாந்தையிலிருந்து பார்த்தால் லூர்து மாதா ஆலயத்தின் முகப்பு காலை வெயிலில் பளீரிட்டுத் தெரியும். முகப்பின் மேல்பகுதியிலிருந்த கண்ணாடிக் கூட்டுக்குள் கையில் குழந்தை ஏந்தி, ஆகாய நீல மேனியில் வெண்ணுடை விளங்க, நூற்றாண்டுக் கணக்காய் கருணை வெள்ளம் பொங்க நின்றிருக்கும் மாதாவின் சொரூபம் கண்களில் படும். முதல் தரிசனத்திலேயே ‘மாதாவே…!’ என அவளது வாய் முணுமுணுக்கிறது.
அவள் உயிர்வரை களைத்திருந்தாள். ஏழு எட்டு வருஷங்களாக வாழ்ந்த வாழ்வு வெறுத்துப்போய் இருக்கிறது. வாழ்க்கை அர்த்தமிழந்து தோன்றுகிறது. கடந்த மூன்று மாதங்களாக ஓய்ந்திருக்கிற ஓட்டோக்களின் உறுமுகைகள், இனி அவள் வீட்டு இருண்ட கேற்றடியில் மறைந்துநின்று ஒலிக்கத் துவங்கியிடும்.