இவ்விதமான காட்சிகளைக் கொண்ட திரைப்படத்தை எவ்விதம் மக்கள் குடும்பம் குடும்பமாகச் சென்று பார்க்கின்றார்கள்! எனக்குத் தமிழ் மக்களின் உளவியலைப் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை.

 

இதே சமயம் எம்ஜிஆரின் திரைப்படங்களை ஒரு கணம் நினைத்துப்பார்க்கின்றேன். பல படங்களில் முடிவில் கதாநாயகனும், வில்லனும் சமாதானமாகப் போவார்கள். வில்லன் மனந்திருந்தி விடுவான். படத்தில் எங்குமே இரத்தம் வடியும் காட்சிகள் பெரிதாக இருக்காது. சில சமயங்களில் வில்லனின் தாக்குதலில் கன்னத்தில் இலேசாகக் கீறி இரத்தம் வரும். அதைத்தொட்டுப் பார்த்து விட்டு ஆக்ரோசமாக எதிர்த்தாக்குதல் செய்வார் எம்ஜிஆர். அவ்வளவுதான். ஆனால் சண்டைக் காட்சிகள், வாள் வீச்சுக்கள், சிலம்பக் காட்சிகள் அலுக்காத வகையில் எடுக்கப்பட்டிருக்கும்.

 

இத்திரைப்படத்தில் காட்டப்பட்டுள்ள தேவையற்ற, காரணமற்ற வன்முறைக் காட்சிகள் இல்லாவிட்டாலும் படம் நிச்சயமாக வெற்றிபெற்றிருக்கும். அக்காட்சிகளைத் தவிர்த்திருக்கலாம். இறுதியில் அவரே மகனைச் சட்டத்தின் முன் நிறுத்துவதாகக் கதையை அமைத்திருக்கலாம். இக்காட்சிகளை, கதை அமைப்பை எவ்விதம் ரஜனி அனுமதித்தார் என்பது வியப்புக்குரியது.